Τελευταία, ξαναβγήκε απ’ το ντουλάπι η παλιοκαιρισμένη ιδέα του συμψηφισμού του χρέους με τις κλιματικές υποχρεώσεις. Αυτός ο συμψηφισμός μπορεί να λάβει διάφορες μορφές και χρησιμοποιήθηκε ήδη μέσω του μηχανισμού ανταλλαγής δικαιωμάτων εκπομπών. Ο παρονομαστής είναι όμως η ηθική ευθύνη της Δύσης απέναντι στον Τρίτο Κόσμο.
Τα αιολικά πάρκα παράγουν φθηνό ηλεκτρισμό και έτσι επιδοτούν τους λογαριασμούς μέσω του Ταμείου Ενεργειακής Μετάβασης. «Κουρεύουν» επίσης την τιμή στην χονδρική αγορά και ανακουφίζουν ακόμα περισσότερο τους καταναλωτές. Για όλο το 2021, οι ανανεώσιμες ελάφρυναν την τιμή του ηλεκτρισμού κατά 40% σε μέσο όρο.
Αν είναι να απαγορεύσουμε τους νέους δρόμους, ας το κάνουμε συνολικά. Δεν χρειάζεται ν’αρχίσουμε απ’ τα αιολικά πάρκα. Μπορούμε να αρχίσουμε με το δρόμο Ιωαννίνων – Κακαβιάς.
Η «οικονομία χαμηλού άνθρακα» δεν είναι συνώνυμη με την επιβράδυνση της ανάπτυξης. Αντίθετα, είναι το νέο περιβάλλον μέσα στο οποίο θα πρέπει να κινηθούν οι βιομηχανίες παραγωγής αγαθών, αν θέλουν να συνδυάσουν το οικολογικό τους καθήκον με την καινοτομία και την ανταγωνιστικότητα.
Όταν ο Χίτλερ εισέβαλε στην Τσεχοσλοβακία, η Αμερική έστρεψε τη βιομηχανία της στην παραγωγή πολεμικού υλικού, τεθωρακισμένων, βομβαρδιστικών και καταδρομικών. Η ανθρωπότητα μπορεί τώρα να απαντήσει στον Πούτιν με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
