Τα αποτελέσματα της Διάσκεψης COP29 δεν ήταν ούτε εξαιρετικά καλά, ούτε εντελώς καταστροφικά. Η βασική απόφαση των συνέδρων ήταν ένας νέος «συλλογικός, ποσοτικοποιημένος στόχος» για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, ο οποίος θα αντικαταστήσει την ισχύουσα παγκόσμια συμφωνία για την παροχή 100 δισ δολαρίων ετησίως στα φτωχότερα κράτη προκειμένου να προσαρμοστούν.
του Stephen Minas
Η πρόταση για 1 τρις απορρίφθηκε ως αναμενόμενο, και πολλά αναπτυσσόμενα κράτη αποχώρησαν από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά σύντομα επέστρεψαν για να συζητήσουν υπό τη σκιά του Τραμπ και άλλων εξελίξεων που πιθανότατα θα έκαναν ακόμα δυσκολότερη την επίτευξη μιας συμφωνίας του χρόνου. Το αποτέλεσμα είναι «τουλάχιστον» 300 δισ δολάρια ετησίως έως το 2035 για τις αναπτυσσόμενες χώρες. Η Διάσκεψη απηύθυνε επίσης έκκληση προς «όλα τα μέρη» να αυξήσουν τη χρηματοδότηση από όλες τις δημόσιες και ιδιωτικές πηγές σε τουλάχιστον 1,3 τρισ δολάρια ετησίως έως το 2035, να διερευνήσουν πιθανούς τρόπους επίτευξης αυτού του στόχου και να συνεχίσουν τις προσπάθειες για να τριπλασιάσουν τη χρηματοδότηση έως το 2030 από διάφορα ταμεία (τα περισσότερα από τα οποία λειτουργούν υπό την καθοδήγηση της COP).
Το αποτέλεσμα αυτό δημιουργεί διάφορα ερωτήματα. Άγνωστο παραμένει το ύψος της συνεισφοράς των ΗΠΑ σε αυτόν τον στόχο τα επόμενα τέσσερα χρόνια. (Ο στόχος των 300 δισ δολαρίων έχει προκύψει από τη Συμφωνία του Παρισιού, από την οποία αναμένεται να αποσυρθούν οι ΗΠΑ.) Η σημασία της άρνησης των μη παραδοσιακών χορηγών (δηλαδή της Κίνας, της Νότιας Κορέας, της Σιγκαπούρης, των ΗΑΕ και άλλων που δεν συμπεριλήφθηκαν στο παράρτημα I της Σύμβασης του 1992) να μετάσχουν σε μια επίσημη διεύρυνση της βάσης των χορηγών εξαρτάται από το εάν θα αυξηθεί η πραγματική χρηματοδότηση από αυτές τις χώρες προς τις φτωχότερες.
Σίγουρα πάντως οι συζητήσεις για αναθεώρηση των στόχων για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής έδωσαν πενιχρά αποτελέσματα. Καμία απόφαση δεν μπόρεσε να ληφθεί ως συνέχεια του απολογισμού των παγκόσμιων δράσεων του περασμένου έτους, αφού ορισμένες χώρες μπλόκαραν κάθε αναφορά σε κλιματικούς στόχους, ενεργειακή μετάβαση και «δίκαιη μετάβαση». Μια απόφαση που τελικά πάρθηκε σχετικά με τη «φιλοδοξία μετριασμού» των επιπτώσεων της κλιματικής κρίσης, είναι εξαιρετικά ελλιπής. Όπως και στις προηγούμενες Συνόδους COP, έτσι και στο Μπακού λήφθηκαν δεκάδες αποφάσεις αλλά δεν έχουμε μια πλήρη και ακριβή εικόνα του τι πραγματικά επιτεύχθηκε. Θετικές και απαραίτητες ήταν οι αποφάσεις που ενεργοποιούν το πρόσφατα συσταθέν Ταμείο Αντιμετώπισης Απωλειών και Ζημιών, καθώς και αυτές που αφορούν τη λειτουργία και τη διαφάνεια των πιστώσεων των ανθρακούχων εκπομπών βάσει της Συμφωνίας του Παρισιού.
Η ομάδα της προεδρίας της COP29 αναμφίβολα έκανε ό,τι μπορούσε, αλλά η ηγεσία έθεσε εξαρχής τον τόνο. Ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν αναφέρθηκε επαινετικά στα κοιτάσματα ορυκτών καυσίμων της χώρας του που τα χαρακτήρισε ως «δώρο θεού» και πρωτοστάτησε σε μια νέα διπλωματική προσέγγιση προσβάλλοντας ορισμένους από τους καλεσμένους του. Αυτό οδήγησε τη Γαλλίδα υπουργό οικολογικής μετάβασης να ακυρώσει την συμμετοχή της στη Σύνοδο. Επιπλέον, η αντιπροσωπεία της Αργεντινής, ήδη στο Μπακού , αποσύρθηκε ξαφνικά με εντολή της κυβέρνησής της.
Από το Μπακού στο Μπελέμ
Γενικά μιλώντας, αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Όπως και στη διάσκεψη της Κοπεγχάγης πριν από 15 χρόνια, οι συμμετέχοντες δεν έφθασαν στα άκρα, αποφεύγοντας την πλήρη κατάρρευση της διαδικασίας. Ωστόσο, το ρολόι της κλιματικής κρίσης χτυπάει. Καθώς η σκυτάλη περνά στη Βραζιλία για την επόμενη Σύνοδο, ο Πρόεδρος Λούλα προειδοποίησε ότι «το COP30 θα είναι η τελευταία μας ευκαιρία για να αποφύγουμε μια μη αναστρέψιμη ρήξη στο κλιματικό σύστημα».
Ο Stephen Minas είναι Καθηγητής Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου
Πηγή: Progressive Post