Με αφορμή την ανάδειξη της νέας δημοτικής αρχής στην Αθήνα, αναζωπυρώθηκε και η συζήτηση για τα παρόντα και μέλλοντα έργα «αναπλάσεων» ή/και για τις παρεμβάσεις που είχαν αρνητικό αντίκτυπο στα ΜΜΕ και τους πολίτες.
Η μείωση διαχρονικά του πρασίνου είναι κάτι που όλοι ομολογούν, πολλοί όμως απ’ αυτούς κάνουν τα στραβά μάτια όταν προκύπτουν παρεμβάσεις υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος, με ή χωρίς εισαγωγικά, μόνιμες ή προσωρινές, αν και ουδέν μονιμότερον…
Στην πρωτεύουσα υπάρχει μια ευρύτερη ενότητα, στην οποία συγκαταλέγονται και τα πάρκα και οι ζώνες πρασίνου που διασώθηκαν στο «διοικητικό» κέντρο: από τον Εθνικό Κήπο, το Βυζαντινό Μουσείο και το Λύκειον, έως το ΕΙΕ και ακόμη παραπέρα ως το Άλσος Συγγρού, την Καισαριανή και εν τέλει τον Υμηττό. Δεν είναι τυχαίο που με αυτή τη «ζώνη» περιγράφω λίγο-πολύ και τη διαδρομή του Ιλισού, όταν αυτός ήταν ακόμη ποτάμι και όταν δεν είχαν ακόμη διαμορφωθεί οι αντιλήψεις που κυριαρχούν σήμερα για τις χρήσεις γης στα μεγάλα αστικά κέντρα, όλες αυτές δηλαδή που ροκάνισαν το πράσινο και μπάζωσαν τα ρέματα, διώχνοντας έτσι το ζωντανό» στοιχείο από την καρδιά των πόλεων, βάζοντας στη θέση του μια μηχανική καρδιά από τσιμέντο, άσφαλτο, σίδερο και κυλιόμενες σκάλες. Με τις γνωστές επιπτώσεις στη αστική θερμοκρασία και την γενικότερη Κλιματική Αλλαγή.
Καθώς όμως οι τιμές των ακινήτων ανεβαίνουν και το πράσινο γίνεται όλο και πιο σπάνιο, νέες ορέξεις ανοίγουν και νέες ανάγκες αναδύονται για τις λεγόμενες υποδομές: στην οδό Βασ. Κωνσταντίνου και απέναντι ακριβώς από το ΕΙΕ βρίσκεται το πάρκο Ριζάρη που με τα χίλια ζόρια σώθηκε μέχρι σήμερα, αλλά καλείται τώρα να θυσιαστεί λόγω των έργων για το νέο σταθμό του μετρό. Το εργοτάξιο του οποίου θα «απομακρύνει» την υπάρχουσα βλάστηση, μάλλον οριστικά, τουλάχιστον εκεί που θα αναπτυχθούν οι ανωδομές από συμπαγείς και καθόλου φιλικές προς τη χλωρίδα επιφάνειες. Ήδη ο απερχόμενος δήμαρχος συνέγραψε μνημόνιο με την Αττικό Μετρό, ενώ ο χορηγός/υπερασπιστής του πάρκου – εφοπλιστής Νικόλαος Πατέρας προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Τον γνωρίζω τον αντίλογο: «Κάποιοι θέλουν να μας γυρίσουν στον πολιτισμό των ημιάγριων που ζούσαν στις σπηλιές», θα πουν! Όμως δεν είναι έτσι αγαπητοί αναγνώστες: ο νέος πολιτισμός μετριέται πλέον με το ποσοστό πρασίνου ανά κάτοικο και του ελεύθερου χώρου ως προς τον δομημένο.
Μα και οι νέες ανάγκες; Ο τουρισμός, οι συγκοινωνίες, θα αναρωτηθεί κανείς.
Υπάρχουν λύσεις θα απαντήσουμε, μόνο που στοιχίζουν συνήθως ακριβότερα. Ήδη, η εταιρεία-εργολάβος (J&P Avax) έχει υποδείξει κάποιες εξ αυτών, π.χ. την μεταφορά της εισόδου του μετρό, αλλά από την άλλη, οι αντιστάσεις είναι ισχυρές και θα φανούν ακόμα πιο ανάγλυφες όταν ο νέος δήμαρχος – ο Χάρης Δούκας – θα προσπαθήσει, αυτό το θεωρώ βέβαιο, να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά που άναψαν άλλοι.
Εκτιμώ ότι ο «αγώνας» δεν θα είναι εύκολος, όταν μάλιστα επίκεινται και άλλα μέτωπα, όπως αυτό για την απομάκρυνση ή όχι του αυθαίρετου (;) κολυμβητήριου κάτω από τη Βασιλίσσης Όλγας και η πρόταση αναβίωσης ενός ελαχίστου έστω και σχεδόν αναμνηστικού μέρους της κοίτης του Ιλισού, δίπλα από την εκκλησία της Αγίας Φωτεινής και δυο βήματα από το Ολυμπείον. Είναι προφανές ότι ο νέος δήμαρχος έχει πολλή δουλειά και απ’ ό,τι φαίνεται είναι αποφασισμένος, αλλά από μόνο του δεν φτάνει. Εδώ και τώρα πρέπει να βρεθούν οι συμμαχίες και να υπάρξει υποστήριξη: στο ΥΠΠΟ, στα πολιτικά κόμματα, στις οργανώσεις, στα πανεπιστήμια, στα ΜΜΕ και σε όλους όσοι νοιάζονται για το μέλλον της πόλης. Χωρίς πολλές αυταπάτες για το τελικό αποτέλεσμα, όπως έλεγε και μια πρώην δήμαρχος, η Ντόρα Μπακογιάννη. Με έναν ρεαλισμό που πολλοί τότε είχαν εκτιμήσει.
Ηλίας Ευθυμιόπουλος
