«Πώς γίναμε χλεύη της Ευρώπης…» Αναδημοσίευση του άρθρου του Δημήτρη Στεργίου στην εφημερίδα “Τα Νέα”.
«Η κυβέρνηση θα παραμείνει προσηλωμένη στις μεταρρυθμίσεις και στη συστηματική δουλειά ώστε να γίνουμε Ευρώπη», δήλωσε ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.
Κι αμέσως την επομένη «αμ’ έπος, αμ’… έργον».
Την επομένη διάβασα για μια μεγάλη «μεταρρύθμιση» και για μια μεγάλη «επένδυση», δηλαδή εκείνη της ένταξης του έργου «κοινωνική στέγαση για τις πλέον ευάλωτες ομάδες – Δήμος Αθήνας», συνολικού προϋπολογισμού 1.032.114 ευρώ, στο (διά πάσαν νόσον πια) Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας.
Την ίδια ημέρα διάβασα και για μιαν άλλη μεγάλη «μεταρρύθμιση» και μεγάλη «επένδυση», δηλαδή εκείνη της Βουλής για την απόκτηση του Μεγάρου Μποδοσάκη, με σκοπό την εγκατάσταση γραφείων, διότι δεν χωράνε πια στο απέραντο κτίριο του Κοινοβουλίου.
Την ίδια ημέρα διάβασα ότι πολύ πριν είχε πραγματοποιηθεί και μια άλλη μεγάλη «μεταρρύθμιση» και μεγάλη «επένδυση», δηλαδή εκείνη της επανεξαγοράς του κτιρίου «Κεράνης», για την εγκατάσταση πάλι κρατικών γραφείων (είχε πουληθεί από το κράτος αντί 5 εκατ. ευρώ και εξαγοράστηκε τώρα από το κράτος αντί 80 εκατ. ευρώ).
Την ίδια ημέρα διάβασα και για μιαν ακόμα μεγάλη «μεταρρύθμιση» και μεγάλη «επένδυση», δηλαδή εκείνη της ολοκλήρωσης της εξαγοράς από τη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ) της ιδιωτικής εταιρείας «Κωτσόβολος» (έτσι «πήγαν περίπατο» σοβαροί ιδιώτες επενδυτές που είχαν σπεύσει καταθέτοντας προσφορές!, με το αιτιολογικό «την παροχή και υιοθέτηση από τη ΔΕΗ νέων οικιακών υπηρεσιών και λύσεων για το σπίτι».
Οπότε; Οπότε (σκέφτηκα), ύστερα από αυτά υπάρχει νέον πεδίον δόξης λαμπρόν και για την ΕΥΔΑΠ, για παράδειγμα, να εξαγοράσει μιαν ιδιωτική εταιρεία ειδών υγιεινής και να πουλάει πλακάκια μπάνιου, νιπτήρες και… μπιντέδες.
Ετσι, με τέτοια «σοσιαλμανιακά» γιγαντώθηκε, όπως προαναφέρθηκε, ένας απέραντος επιχειρηματικός κρατισμός, τον οποίο κατήγγειλε τον Ιούνιο του 1998 ο (τιμηθείς σήμερα σε ειδική εκδήλωση) τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης με τη δήλωση ότι «δεν μπορεί το κράτος να πουλάει αρώματα και τσιγάρα», υπεραμυνόμενος έτσι της πολιτικής για τις αποκρατικοποιήσεις, από τις οποίες εξασφάλισε 15,4 δισ. ευρώ ή 66% (ρεκόρ όλων εποχών!) επί συνόλου 23,3 δισ. ευρώ κατά την περίοδο 1998-2008.
Ομως, το κράτος δεν «πουλούσε μόνο αρώματα και τσιγάρα», αλλά ακόμα και κόκκινο πιπέρι και ρητίνη κι όλα τα αγροκτηνοτροφικά κι άλλα προϊόντα.
Με την ίδρυση κρατικών επιχειρήσεων με αντίστοιχες απίστευτες ευρηματικές ονομασίες, όπως τις γνώρισε ο Κώστας Σημίτης ως υπουργός Γεωργίας την περίοδο 1981-1985, όταν 37 από τις 120 δημόσιες εταιρείες που παρέλαβε το ΠΑΣΟΚ από τη Νέα Δημοκρατία ανήκαν στο «θερμοκήπιο» της Αγροτικής Τράπεζας που επόπτευε!
Θυμάμαι ότι, πέρα απ’ αυτά τα προϊόντα, 14 πουλούσαν γάλα, 4 κρέας, 4 φρούτα, 3 κονσέρβες, 2 κρασιά, 2 αμίαντο, 2 καταψύκτες και οι άλλες ζωοτροφές, σταφίδα, ψάρια, ζάχαρη, μάρμαρα, κλωστές, παπούτσια κι άλλα νόστιμα (αλλά «τοξικά») εδώδιμα.
Στη συνέχεια, ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας την «πέτρινη» περίοδο 1985-1987 (εφαρμογή του πιο σκληρού προγράμματος λιτότητας) γνώριζε ότι το 1983 ιδρύθηκε, υπό την πίεση (κάθε μέρα πορείες και απεργίες) των συνδικαλιστών Αθηνών και συμπάσης της Ελλάδος, ο περιβόητος Οργανισμός «Ανασυγκρότησης» Επιχειρήσεων (ΟΑΕ), στον οποίο εντάχθηκαν (κρατικοποιήθηκαν) 43 ιδιωτικές προβληματικές επιχειρήσεις, έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι πάνω από 30.000 εργαζόμενοι (ο καθένας στοίχιζε 6.000.000 δραχμές τον χρόνο, έναντι 2.000.000 των άλλων στις ιδιωτικές επιχειρήσεις!!!) και τον οποίο πλήρωσαν οι φορολογούμενοι με πάνω από 4 δισ. ευρώ!
Είχε προηγηθεί το 1975 η γνωστή «σοσιαλμανία» με την κρατικοποίηση του ομίλου Ανδρεάδη (τράπεζες, ασφαλιστικές επιχειρήσεις, ναυπηγεία, βιομηχανίες, ξενοδοχεία κ.λπ.).
Ακόμα, γνώριζε ότι στις 3 Σεπτεμβρίου (σημαδιακή ιστορική ημέρα!) του 1985 το κράτος εξαγόρασε, υπό την ίδια πίεση (συνδικαλιστές, Θόδωρος Πάγκαλος του «μαζί τα φάγαμε» κ.λπ.), να εξαγοράσει τα ζημιογόνα Ελληνικά Ναυπηγεία (Σκαραμαγκά) καταβάλλοντας στον ιδιοκτήτη τους εφοπλιστή Σταύρο Νιάρχο 14 εκατ. «ζεστά» δολάρια από άδεια δημόσια ταμεία.
Υπενθυμίζω όλα αυτά τα «οικεία κακά» καθώς, όπως έχει καταδείξει η τελευταία μελανή πεντηκονταετής οικονομική και πολιτική ιστορία, και με τέτοιες «σοσιαλμανιακές» μεγάλες «μεταρρυθμίσεις» και μεγάλες «επενδύσεις», όχι μόνο δεν γίναμε Ευρώπη, αλλά γίναμε χλεύη της Ευρώπης.
Πηγή: Τα Νέα